Notatka o tym-czasie

Na wsi mieszkamy od czterech lat. Do tej pory była to mała beskidzka wioska. Mały drewniany domek. Wynajmowany. Domek stoi na osuwisku i dzięki temu (brak pozwoleń na budowę) ma ładną niezabudowaną przestrzeń dookoła.

Właściwie ta wieś miała być „na próbę”, na chwilę, przystankiem w drodze do… nie wiedzieliśmy jeszcze czego. Ale życie na wsi szybko zmienia człowieka. Otwierają się zablokowane pokoje w głowie, w sercu (a może duszy?).

Zaczyna się obserwować łąkę przed domem, podchodzące sarny i ślimaki, przyglądać owadom, które wpadają przez okno i patrzeć jak tłusty pająk w kącie próbuje je złapać, słuchać ptaków, tupotu kuny biegającej po strychu i popiskiwań myszy, które jesienią bezpardonowo wprowadzają się do domu. Trzeba zasiać, żeby mieć. Na wiosnę pomyśleć o drewnie na zimę. Trzeba naprawić, żeby nie było zepsute. Trzeba zrobić, żeby żyć.

Ta prosta logika i odkrywany świat zaczynają wypełniać dopiero co otwarte pokoje i po chwili już wiadomo, że inaczej żyć – byłoby trudno.

Dosyć szybko zaczęliśmy szukać miejsca dla siebie, gdzie można by rozwinąć skrzydła i zacząć wykorzystywać zdobywaną powoli wiedzę zarówno dzięki Internetowi (patrz: notatka o wdzięczności), jak i kontaktom lokalnym. Właściwie każde Spotkanie z człowiekiem na wsi, to była dla nas lekcja. Szczególnie po pierwszej przetrwanej przez nas zimie, ludzie jakby bardziej się otworzyli:)

Tylko trzeba pytać, wytrwale pytać. Niektóre sprawy, niezrozumiałe dla miastowego, są tak oczywiste dla mieszkańca wsi z dziada-pradziada, że nie przyjdzie mu do głowy nawet o tym wspomnieć.

W tej tymczasowości, która już nas momentami męczyła, bo nie można było podjąć żadnego działania długoterminowego (np. posadzenia drzewa), udało się parę spraw pchnąć do przodu. Dzięki nabytej wiedzy teoretycznej i praktycznej, nie będziemy już takimi strasznymi „miastowymi”, jak te 4 lata temu.

K. zdobył sprawność kosiarza kosą, rębacza siekierą, odróżniania drewna łącznie z jego najlepszym przeznaczeniem. Z sukcesem zrobił też parę mebli, a parę starych odnowił. Ja w tym gospodarstwie robię za specjalistę od żywienia i upraw. Specjalista – może zbyt dumnie – ale ktoś robić musi.

Gotowanie zawsze lubiłam i przychodziło mi to łatwo. Dieta na wsi, mocno nam się zmieniła. Odpadło wiele produktów "wyszukanych", a przybyło wiele produktów wyszukanych... na łące przed domem, w lesie za domem, w krzakach nad domem.

Ogród zaś - to był nowy świat, w który wkraczałam niepewnie, małymi krokami, ale z ogromną ekscytacją. Dzięki tymczasowości miałam możliwość na eksperymenty, obserwowanie, szukanie odpowiedzi, czytanie kolejnych książek, które podsuwały inne możliwe rozwiązania.

A nauka dla mnie z tego taka - nie ma co narzekać na tymczasowość – raczej z niej korzystać. Może się okazać, że to jest właśnie TEN czas, który może być bardzo owocny i który się już nigdy nie powtórzy.  

Nasz tymczasowy dom wiosną

i zimą

Wykopują spod śniegu opadłe jesienią jabłka

Eksperymenty ogródkowe

Grządka wzniesiona z pomidorami

Dodam tylko, że pomidory z ostatniego zdjęcia rosły pięknie, wydały dużo wspaniałych owoców, w końcu jednak dorwała je choroba. Te, które ocaliłam, skończyły jako konfitura z zielonych pomidorów. W tym roku będę próbować z inną odmianą, też w gruncie.