Notatka o wdzięczności

Jest w życiu taka prawidłowość, że w odpowiednim czasie spotyka się odpowiednich ludzi, dzięki którym następuje zmiana. Nawet bez szczególnych intencji z ich strony, jakby mimochodem. Wystarczy, że coś powiedzą, podsuną, podeślą. I nagle – BUM! Obraz zaczyna się wyostrzać, rzeczy wchodzą na właściwe ścieżki, a człowiek razem z ekscytacją zaczyna odczuwać spokój. 

Tak właśnie się stało, kiedy Ania podesłała mi linka do społeczności Cohabitat. Dziękuję Aniu. Stronka wyglądała wtedy nieco inaczej. Między innymi były tam materiały z pierwszego bodajże festiwalu z 2011 roku, a wśród nich wystąpienia o budownictwie słomiano-glinianym i permakulturze. No i tak się to zaczęło. Zaczęliśmy trafiać na kolejne informacje, strony, artykuły, książki, filmy. Wiosną eksperymentować na własnej tymczasowej grządce. Dobrze, że są ludzie, którym chce się dzielić swoją wiedzą, którzy znajdują czas na przetłumaczenie książki, artykułu, wstawienie filmu na youtube, odpowiadanie na forach itd. I robią to bezinteresownie. Bo widzą sens.

Wtedy już mieszkaliśmy na wsi, ale nie na swoim. Myśleliśmy jednak o szukaniu docelowego domu dla siebie, teraz z nową wiedzą wyklarowało się, że powinno to być raczej opuszczone gospodarstwo. Z ziemią, przestrzenią, sadem… No, kryteriów było dużo, może nie wszystkimi będę się chwalić. Miało być o wdzięczności.

Na blogi „osiedleńców” trafiłam dzięki Mamie mojej przyjaciółki. Byłam już nieco sfrustrowana niepowodzeniami z kolejnymi „naszymi” miejscami, które dziwnym trafem okazywały się jednak nie „nasze”, kiedy to Pani Ania odesłała mnie do Kresowej zagrody (dziękuję Pani Aniu), mówiąc, że autorka pisała tam właśnie o jakimś domu na sprzedaż. Podlasie, nie leżało w rejonie naszych poszukiwań, ale na bloga zajrzałam z ciekawości. I zostałam. Przez tydzień przeczytałam go od pierwszego wpisu. Potem już na bieżąco. Dużą wartością są dla mnie rozważania społeczno-filozoficzne, jak i te o „mięsie życia”, czyli wyliczenia finansowe, ile jajek dają kury, ile drewna i za ile trzeba kupić na zimę i że paliki dębowe na ogrodzenie trzeba wcześniej osmalić w ognisku, bo to zabezpiecza przed butwieniem. Dla mnie bomba! Z Kresowej zagrody zaczęłam trafiać na inne blogi, a po jakimś czasie pojawił się tam Własny kawałek raju. Dosłownie kilka dni wcześniej zupełnie inną ścieżką doszłam do dwóch właściwych odcinków Mai w ogrodzie i dzięki temu wiedziałam już, kto jest autorką. Spokój ducha, życzliwość dla Świata i ogrom wiedzy Gorzkiej Jagody…, chciałoby się wierzyć, że te cechy osiąga się żyjąc na wsi:)

Łatwo się domyślić, że te dwa blogi poprowadziły mnie do następnych i następnych, nie sposób wszystkich wymienić, ale z wielu zabrałam sobie coś pozytywnego i pożytecznego w odpowiednim momencie, za co niniejszym w tym miejscu: DZIĘKUJĘ.