Notatka o lubieniu

Mała M. wchodzi w etap zadawania pytań. Z rodzaju tych, że nad odpowiedzią trzeba się chwilę zastanowić.

- Mamusiu, a co Ty tak najbardziej na świecie lubisz? Ale nie kochasz, bo wiem, że mnie. Co lubisz tak najbardziej na świecie?

Zrobiłam szybki przegląd w głowie. Spotkania z przyjaciółmi lubię. Jak mogę dla nich gotować, to jeszcze bardziej lubię. Książkę baaardzo lubię. Pogrzebać w ziemi - o to, to. Długie, leniwe gadanie śniadaniowe z K. - mmm też fajne. I dobry film lubię i szydełko. Co wybrać? 

Poszukałam bliżej.

Przedpołudnie spędziłam na truskawkach u sąsiadów w ramach rewanżu pomocy sąsiedzkiej. Potem zrobiłam potrójne pranie we Frani, ugotowałam obiad i właśnie upajałam się zapachem siana robiąc pierwsze w swoim życiu kopki. Czułam się szczęśliwa, wolna i zmęczona.

- Najbardziej, to ja chyba lubię się zmęczyć - powiedziałam to ze śmiechem*.

 Ale... Po latach abstrakcyjnej pracy za biurkiem, kiedy też bywałam zmęczona, a czasem "wypruta" wiem już, że te dwa zmęczenia są nieporównywalne. Właściwie wszystko je różni - sens, motywacja, celowość, satysfakcja. Po zmęczeniu fizycznym nawet rozrywka intelektualna smakuje inaczej. Paradoksalnie czasu mniej, ale dobór jakby staranniejszy.

Lubiłam swoje poprzednie prace. Szczególnie ludzi, z którymi miałam szczęście się spotkać. Z czasem jednak człowiek zaczyna wymagać czegoś więcej od miejsca, w którym spędza większą część swojego życia, niż miesięczna wypłata i kontakty towarzyskie. Z czasem powstają pytania po co robię to co robię, dla kogo to robię i w jakim kierunku sama idę. A kiedy te pytania się już pojawią, spokoju nie dają i trzeba jakoś odpowiedzieć. A kiedy ma się już odpowiedź, to coś z nią trzeba zrobić. Albo wkopać pod dywan, albo podjąć jakieś działania. Oczywiście po drodze pojawiają się różne okoliczności, przygody, ludzie, przypadki, myśli. I tak od żakieciku i obcasików przechodzi się do robienia kopek z sianem, które dają poczucie szczęścia, wolności i zmęczenia, które też jest szczęściem. Wersja skrócona metamorfozy mieszczucha w rolnika.

Kopki szczęścia

A tak w ogóle, to mam zrobiony zjazd do naszego gospodarstwa! Tak się tego bałam. Doświadczenia zero w robotach ziemnych. Nawet wyobrazić mi sobie było trudno, jak to do końca ma wyglądać. A tu jeden dzień i zrobione. Mój wkład pracy: wcześniejsze przygotowanie terenu, podejmowanie decyzji w sprawach, na których się nie znam, robienie zdjęć, obiad dla dwóch pracowników, wyłożenie kasy na stół. 

Teraz ziemia przesycha, trzeba jeszcze podrównać i za tydzień, dwa przysypiemy kamieniem. Nachylenie i tak jest spore, teraz się wyjeżdża, zobaczymy jak to zimą będzie. Ten zjazd to jedyny czynnik, który wzbudza moją zazdrość wobec tych, co na równinach.

Pod górkę

i z górki

Na zakończenie, gdyby ktoś chciał potrenować odpowiedzi na dziecięce pytania, proszę:

- A dlaczego ludzie powinni się kochać?

Owocnego dnia dla Wszystkich!

*P.S.
Kochana K.! Jeśli to czytasz, to pamiętam oczywiście, jak podczas jakiegoś babskiego wyjazdu w Tatry stanęłaś zdyszana w połowie podejścia i ryknęłaś dziko: "K...wa, jak ja kocham się zmęczyć!"