Notatka o marzeniach żywieniowych

Naszym celem pośrednim jest żyć z gospodarstwa. To czy się uda również zarabiać na to życie, to się okaże. Kilka pomysłów mamy, Życie je pewnie zweryfikuje. Ale Życie ma to do siebie, że nawet jeśli puka się w głowę na niektóre pomysły, to za chwilę podsuwa inne do wykorzystania. I to jest świetne!

W tym momencie chodzi nam głównie o życie z gospodarstwa w sensie jedzeniowym. Mieć jak najwięcej swojego! Zjeść na świeżo, narobić przetworów, ukisić, ususzyć co się da i mieć.

Dlatego teraz robię co mogę, żeby już w tym roku móc się cieszyć swoim jedzeniem. Przynajmniej częścią swojego. Dlatego tak cieszę się z każdego kiełkującego nasionka, dlatego obserwuję, uczę się, podpytuję…

Kupowanie warzyw w sklepach i na bazarach już od dłuższego czasu stało się dla mnie… upokarzające – długo szukałam dobrego określenia na to uczucie, nie wiem czy to najlepsze, ale jest to jakaś mieszanka zażenowania i upokorzenia. W przypadku innych produktów nie czuję tego tak namacalnie, jak przy warzywach. Nieustanne oszustwo, w białych albo mniej białych rękawiczkach. Piękne, soczyście zielone brokuły, które żółkną w chwilę po odpakowaniu z folii, okrojone selery z gnijących już części, wielkie jak kij marchewki, tak nadmuchane, że z dziurami w środku.W pewnym momencie człowiek przystaje i zastanawia się dlaczego ma za to płacić, a co gorsze, jeszcze to zjeść?

Paradoksalnie, mieszkając na wsi, wcale nie jest dużo łatwiej o kupienie świeżych i zdrowych produktów "od chłopa". Albo ludzie uprawiają małe ogródki przy domu i mają „tyle co dla siebie”, jeśli więcej, to pryskane, bo „bez tego nic już teraz nie urośnie” – w całej Polsce to samo tłumaczenie podawane z ust do ust jako prawda objawiona. Co więcej, niektórzy rolnicy w ogóle nie identyfikują oprysków z czymś szkodliwym. Pytam niedawno po co pryskają truskawki. W odpowiedzi słyszę, że to nie na truskawki, tylko na chwasty. Truskawkom nic nie szkodzi…

Jeśli nie ma się swojego jedzenia, trzeba postarać się o zaufane źródło, a to czasami wymaga trochę wysiłku, nawet na wsi. Czasami jakaś starsza kobiecina z małym ogródkiem i jedną krową ubolewa, że świat stanął na głowie, bo od zawsze wieś żywiła miasto, a teraz miasto żywi wieś. I nawet w małych wiejskich sklepikach, warzywa pochodzą od hurtowników z miasta, przebywając niepotrzebnie wiele kilometrów w jedną i drugą stronę, wzbogacając kolejnych pośredników.

Teraz chcielibyśmy wyżywić przynajmniej siebie. W jak najpełniejszym zakresie. A z czasem może się uda i w pełnym? A może nie tylko siebie? W minimalnym stopniu już wiem jaka to radość w duszy i w gębie zerwać to swoje, świeże pachnące, soczyste, może i nie bardzo proste czy całkiem okrągłe, ale smakujące, a nie "o smaku...". I jak przyjemnie podarować torbę fasolki, sałatę i kilka pomidorów gościom z miasta.

W międzyczasie odkrywam różnych współmieszkańców na swojej ziemi, jak widać nie tylko mojej:)

To stworzenie jest dla mnie zagadką. Ktoś mi podpowie co to jest i czy powinnam to pokochać?

Jak widać, do najmniejszych nie należą...

Chciałam jeszcze pokazać jak wygląda mój zagon gryki po wczorajszych ulewach, ale mój aparacik odmówił współpracy. W każdym razie po polu płyną wartkie strumienie, a wejście na nie grozi trwałym pozostaniem.

P.S.

A tutaj jeszcze takie wydarzenie: zjazdkoop.pl Jeśli ktoś może, to zachęcam do zapoznania się, udziału, wsparcia... Będąc człowiekiem z miasta też można mieć dostęp do fajnego jedzenia w rozsądnych cenach.

To może dla odmiany trochę słońca dla Wszystkich!